Pierogi z powidłem i serem – kuchnia podkarpacka

Pierogi z powidłem i serem – kuchnia podkarpacka

Lokalizacja: Góra Ropczycka, gmina Sędziszów Małopolski, powiat ropczycko-sędziszowski

W niektórych zakątkach Podkarpacia śliwki pełniły szczególną rolę – sadzono dużo owocujących śliw, a zebrane owoce przerabiano na większą skalę i różne sposoby. W sezonie wykorzystywano świeże śliwki, ale na zimę suszono je albo smażono z nich powidło. W Górze Ropczyckiej smażenie powidła było niemal rytuałem, który integrował lokalną społeczność. W tej okolicy powidło smażono ze śliwek damaszek, na które mówiono krakówki. Było tu powszechne i ceniono, stąd nazywano je czarnym masłem. Proces smażenia odbywał się w wielkich miedzianych kotłach wkopanych w ziemię, pod którymi palił się ogień. Czasem przy tej okazji w dymie spod kotłów również wędzono śliwki. Kotły miało tylko kilku gospodarzy, którzy wykorzystywali je na własne potrzeby i wynajmowali sąsiadom. Trzeba było czekać w kolejce, by w sezonie móc z nich skorzystać. Często smażenie kończono nad ranem, a już następni gospodarze zaczynali swoje smażenie bez wygaszania ognia pod kotłem. Na początku same śliwki mieszano tak zwanym wiosłem, czyli płaskim drewnianym narzędziem kuchennym przypominającym wiosło. Kiedy śliwki się rozgotowały do mieszania powidła używano paciocha, czyli wielkiej drewnianej łyżki przypominającej osadzoną na drągu połowę piłki futbolowej. Mieszanie śliwek i dokładanie do ognia w trakcie wielogodzinnego smażenia było ciężkim i czasochłonnym zajęciem, stąd pomagano sobie w tej pracy i niejednokrotnie smażono wspólnie. Usmażone powidło wkładano do glinianych naczyń i zapiekano w piecu, by na wierzchu powstała skorupa chroniąca powidło przed zepsuciem. Tak zabezpieczone naczynia z powidłem zanoszono na strych, gdzie mogły czekać na swoją porę przez wiele miesięcy. Powidło do przechowywania w garnkach robiono bardzo gęste, ponieważ takie lepiej się przechowywało. Kiedy powszechne stały się słoiki, zaczęto smażyć rzadsze powidło. W Górze Ropczyckiej powidło śliwkowe jedzono na chlebie, w rogalikach, drożdżówkach i w kruchym placku. Gotowano z nich zupę powidlankę, którą podawano z ziemniakami. Lokalnym specjałem są również pierogi z powidłem i białym serem. Proste danie, które smakuje wyjątkowo i zasługuje na to, by o nim pamiętać.

Przepis i informacje o śliwkowych tradycjach w Górze Ropczyckiej przekazała mi Katarzyna Kaczanowska – Kasiu, bardzo dziękuję za tę cenną i smaczną lekcję :)

Pierogi z powidłem i serem – kuchnia podkarpacka

Składniki na 60-70 sztuk:

Ciasto:

• 500 g mąki pszennej
• 2 łyżki oleju
• 1/2 łyżeczki soli
• 250 ml gorącej wody

Farsz:

• 400 g gęstego powidła śliwkowego
• 400 g białego sera

Masło do omaszczenia

Powidło i biały ser mieszamy. Jeśli powidło nie jest zbyt gęste dodajemy go trochę mniej, a w zamian dodajemy więcej białego sera.

Składniki na ciasto mieszamy i wyrabiamy elastyczne miękkie ciasto. Rozwałkowujemy je na grubość 2-3 mm i wycinamy kółka. Na każde kółko nakładamy farsz i zlepiamy brzegi. Pierogi wrzucamy do zagotowanej lekko posolonej wody. Gotujemy na wolnym ogniu przez około 3 minuty od wypłynięcia do wierzchu. Pierogi wyciągamy łyżką cedzakową i maścimy roztopionym masłem.

Pierogi z powidłem i serem – kuchnia podkarpacka

Więcej wyjątkowych przepisów na regionalne pierogi

w zakładce

KUCHNIA PODKARPACKA

Zapraszamy :)